In1918 raakt Gustave Groleau ernstig gewond in Nieuwpoort. Hij is naar het ziekenhuis "l’ambulance de l’Océan" van De Pane gebracht.

Vrijdag 22 februari 1918

... Om 14 u, meldde men mij dat ik van wacht was …. Ik ging eerst letten op de schildwachten. Zij zijn op hun post. Prima. Daarna ging ik de vier wachtposten bezoeken. Alles is in orde… We werpen granaten in het water om de vissen te doden. Dit doodt de tijd. Met Sensique haal ik tal van Belgische, Franse, Engelse granaten uit elkaar die mijn verzameling zullen verrijken. Zo gaat de tijd aardig voorbij en de wacht ook! … Rond 15 u, … Wordt het bezoek aangekondigd van kolonel Donies, van het 2e regiment.... Na zijn vertrek, ga ik door met granaten verzamelen; één ervan wekt de belangstelling op van de luitenant. Ik weet niet of de granaat geregeld was of ik ze tegen iets heb gestoten, alleszins een geheim instinct verwittigde mij dat ik ze moet loslaten. Het duurt een seconde. Ik wil ze op de borstwering gooien. Een vreselijke knal, een krachtige schok, een plotse verblinding en ik word tegen de borstwering geslingerd. Ik kan niet zeggen waar de knal heeft plaatsgevonden. Mijn luitenant en mijn kameraden komen uit hun schuilplaats, vragen verbanden, houden mij recht. Ik ben vol bloed. Ik zie niet goed, want het bloed vloeit in mijn ogen. Ik wil het afdrogen. Een afschuwelijke pijn aan de hand. Ik kijk ernaar: ze ziet er mooi uit! Mijn hand is totaal kapot! De rug is beschadigd en de palm is open… Ik zie niets meer met mijn rechteroog. Om de bloeding te stoppen, wordt een ijzerdraad zes maal om mijn voorarm gedraaid. Ik voel niets meer. Nochtans willen mijn kameraden dat ik ga zitten. Ik word wazig, voel me duizelig. Ik klamp me vast aan de borstwering en blijf recht… Ik hebben scherven in het gezicht en in het hoofd; twee ervan gingen dwars door mijn rechteroog, waarmee ik niets kan zien. Ik heb vijftien of zestien scherven in het hoofd en bloed nog steeds. Als mijn verbanden zijn aangebracht, zeg ik iedereen vaarwel…

Zaterdag 23 februari 1918

Ik heb nu overal pijn. Ik vraag mijn vrienden mij alles wat mij toebehoort te bezorgen. Ik kan niet stil blijven. Ik ben zo zenuwachtig. Vergezeld van twee mannen die mijn spullen dragen, verlaat ik de loopgraven… Ik heb maar één spijt, namelijk dat ik niet meer kan deelnemen aan de oorlog en mij niet op de Duitsers kan wreken. Misschien kom ik nog terug? … Met de hulp van mijn soldaten bereik ik het station van Nieuwpoort, waar de hulppost zich bevindt… Ik vind er twee dokters en een aalmoezenier. Mijn verbanden zijn vol bloed. De pijn wordt opnieuw ondraaglijk. Het is om zot te worden… Ik zou met mijn hoofd tegen de muur botsen van de pijn. Afschuwelijk leed! De dokter dient me cocaïnespuiten toe in de rechterarm, maar de pijn verdwijnt niet. Eindelijk komt een wagen aan en ik word op een draagberrie vastgewonden. Ik word in de wagen geplaatst. Door de bulten en gaten voel ik de wagen rijden… Ik zou mijn hand afsnijden als ik een mes had. Ik voel me gek worden, zo afschuwelijk is de pijn! … Ik ben in Koksijde… Voor de Oceaan … In de receptiezaal word ik uitgekleed en een verpleegster wast me volledig. Ik praat in het Engels met haar. Een dokter beschrijft mijn kwetsuur. Het is 16 u. Dadelijk word ik in de operatiezaal gebracht. Drie dokters en zes verpleegsters werken… Aan mijn beurt om aangepakt te worden. Ik word op de operatietafel neergelegd en mijn wonden worden weer vrijgemaakt. Ze gaan mij in grove stukken hakken. De cinema zal beginnen. De dokter … plaatst een masker voor mijn gezicht. Ik adem meteen hard door de neus. Ik voel me stikken, de chloroform overweldigt mij. Ik haal zoveel adem als ik kan en zorg ervoor mijn mond toe te houden … Ik voel dat aan mijn hand gewerkt wordt. Het lijkt alsof er over mijn wonden met een borstel in kweekgras wordt gewreven. Het geeft dezelfde indruk als toen ik afschuwelijke pijn leed, maar toch voel ik niets. Het lijkt me zelfs een licht aangenaam gevoel te geven. Dan wordt alles wazig en ik slaap diep in. De slachting begint. Zij zijn me nu aan het herstellen. Ik was op de operatietafel rond 17 u. Ik weet niet juist hoelang het duurde. Ik voelde niets meer. Ik werd wakker in dezelfde zaal als in juli 1917, zaal « Everyman », bed 358. Ik besefte niets. Ik voelde mijn arm niet. Ik had willen voelen of ik mijn hand nog had, maar het was onmogelijk. Ook mijn hoofd was vol windsels en ik wist niet of ik mijn oog nog had. Ik had het graag geweten. Ik maakte me desondanks niet te veel zorgen. Ik ben de meest overtuigde fatalist en dat stelt me tevreden …