In zijn dagboek levert Gustave Groleau een gedetailleerde kroniek van het leven van een Belgische infanterist aan het IJzerfront

Vrijdag 19 maart 1915

Na de organisatie van mijn dienst en in een zeer klein gat, ga ik om 3 u liggen. Onmogelijk om slaap te vatten! Om 4 u word ik bevroren wakker en ontdek de sneeuwlaag. Het sneeuwt heel fel en het is ijskoud. Bovendien waait het hard. Ik vertrek voor een ronde en val tweemaal in het water. Ik ben doornat en zie niets, want het is pikdonker. Ik ga terug liggen en, om 7 u, sta ik weer op. We zijn tot aan de knieën in het water en de modder; en bovendien toe razen de kogels en de granaten over onze oren. Ik doe een tweede ronde. Hier ben ik dan: net voor mij de IJzer en de bomen, op vijfentwintig meter een Duitse voorpost, op honderd vijftig meter hun loopgraven. Achter mij de graven. Het stinkt vreselijk. Achter de graven, de overstroming, en verder ruïnes, niets dan ruïnes. De hele dag lijd ik onder de hevige koude en vaak trek ik mijn schoenen uit om me te verwarmen...

Donderdag 8 maart 1917

…. Om 7 u 30, vertrokken de mannen van mijn sectie naar het werk. Als gegradeerde had ik dus niets anders te doen dan maffen, eten en schrijven. …. Als het nog hier aangenaam was konden we gaan wandelen. Maar de streek is oninteressant. Om 12 u aten we zonder eetlust en de tijd verliep op monotone wijze. ’s Avonds, om 17 u 30…, vertrokken we naar het werk langs een zeer bekende weg, het pad van Pijpegale… Iets voor aankomst in het dorp werden spaden, houwelen, bakken, enz. verdeeld en, langs de geul van Steenstrate, begaven we ons naar de loopgraven. We kwamen voorbij de tweede linie ... Het is daar dat we zullen werken. …De loopgraaf van Steenstrate moet worden verhoogd en versterkt. De plaats is vrij gevaarlijk. Een van onze machinegeweren van de tweede linie schiet op de tweede Duitse linie, vanwaar twee machinegeweren antwoorden. De kogels razen over onze hoofden, maar toch vrij hoog. … Enkele granaten worden vanuit de eerste linie geworpen, we zien zeer goed hoe ze ontploffen. Maar het duurt niet lang… We zijn op dezelfde plaats als deze waar we ons, in 1915, zo dapper hebben verdedigd, maar ten koste van welke opofferingen! Hoeveel van onze kameraden zijn begraven in de grond waarop we lopen. We hebben er net een uit de grond gehaald. Het stinkt vreselijk. We laten de doden zelfs niet in vrede rusten! Wanneer komt er een einde aan deze moord